Ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος έχουν καταφέρει εδώ και 33 χρόνια να τροφοδοτούν τα μεγάλα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά στούντιο με σπέσιαλ εφέ και make up υπηρεσίες.
Γεννήθηκαν στην Αυστραλία και ήρθαν στην Ελλάδα όπου κατοικούν μόνιμα. Είναι οι άνθρωποι που με τα μοναδικά τους εφέ έδωσαν αληθοφανή μορφή στους χανσενικούς της σειράς του Mega «Το Νησί» κι έχουν βάλει το χεράκι από την «Ανατομία ενός Εγκλήματος» μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι οι ίδιοι που πήραν βραβείο στο Φεστιβάλ στη Φλόριντα για την πρώτη αμερικάνικη ταινία τους που είχε να κάνει με λυκάνθρωπους και δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι εργάστηκαν στο «Χάρι Πότερ».
Μπορεί να σφαχτούν πάνω στη δουλειά, αλλά ποτέ για λεφτά και για γυναίκες.
Μας υποδέχτηκαν στο εργαστήριό τους στου Ζωγράφου, σε ένα πυρετό εργασιών και μας μίλησαν για τη δουλειά τους, τις εμπειρίες τους αλλά και τα όσα αστεία και περίεργα τους έχουν συμβεί.
Πολλοί είναι οι αστέρες που έχουν περάσει από τα χέρια τους για τις ανάγκες των ρόλων τους. Ο Γιώργος και ο Ρούλης Αλαχούζος είναι αυτοδίδακτοι και δεν χάνουν ευκαιρία να τονίσουν πόσο σκληρή δουλειά κρύβεται πίσω από τα σπέσιαλ εφέ και τα παραμορφωμένα πρόσωπα που έχουν δημιουργήσει.
Ο Γιώργος είναι ο καλλιτέχνης και ο Ρούλης ο τεχνικός. «Πολύ τρέξιμο, πολύ άγχος» τους λέω μπαίνοντας μέσα στο γεμάτο καλούπια, χρώματα, πινέλα εργαστήρι τους.
«Α… εκείνος είναι μονίμως αγχωμένος» μας λέει ο Ρούλης.
Δύο εκ διαμέτρου διαφορετικοί τύποι που όμως συνεργάζονται άριστα για να φέρουν σε πέρας τις δύσκολες αποστολές που αναλαμβάνουν κι αυτό δεν σηκώνει αμφισβήτηση.
Τι είναι όμως οι αδελφοί Αλαχούζοι που έχουν διαπρέψει τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έχοντας πάρει πολλά βραβεία; Μακιγιέρ, ταχυδακτυλουργοί, μάγοι των μεταμορφώσεων;
Γιώργος: «Λίγο από όλα αυτά. Είμαστε τρελοί επιστήμονες. Μόνο με το μακιγιάζ δεν μπορούσαμε να ζήσουμε στην Ελλάδα. Είχα έμφυτο ταλέντο από το δημοτικό στη ζωγραφική. Μετά ξεκίνησα να μελετάω και τους ζωγράφους, όπως το Νταλί. Διάβαζα και πολύ. Το διάβασμα είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ο Ρούλης είναι ο τεχνικός, ο πρακτικός. Τώρα για το θέατρο έχουμε να κάνουμε ένα φυτό σαρκοβόρο. Δεν θα ανοιγοκλείνει αλλά θα πρέπει να το φτύνει ο άλλος και να μαραζώνει. Εγώ θα κάνω όλο τον κορμό, το ντύσιμο και τέτοια, και εκείνος θα αναλάβει τους μηχανισμούς».
Το ενδιαφέρον τους για τις ταινίες τρόμου, ήταν αυτό που τους ξύπνησε το ενδιαφέρον για τα ειδικά εφέ.
– Τι λέμε εφέ;
Γιώργος: «Υπάρχουν πολλές κατηγορίες εφέ. Τα πρακτικά εκρήξεις πυροβολισμοί καπνοί βροχές. Υπάρχουν άτομα που τα κάνουν αυτά.
Υπάρχουν τα εφέ στο μακιγιάζ που ξεκινάνε από απλά πράγματα με βαψίματα και φτάνουν στα πολύπλοκα προσθετικά και από εκεί και πέρα πας σε ομοιώματα, μηχανισμούς, πλάσματα και τέτοια, στη ρομποτική.
Υπάρχουν τα εφέ μακέτες, μινιατούρες, υπάρχουν τα ψηφιακά. Εμείς έχουμε πιάσει πολλά από αυτά».
– Ποια όμως ήταν η πρώτη σας δουλειά;
Γιώργος: «Η πρώτη επαγγελματική δουλειά, γιατί είχαμε κάνει και κάτι ταινίες μικρού μήκους, ήταν για τον Υφαντή ένα διαφημιστικό για την τηλεόραση το 1984. Τότε πέσαμε κατευθείαν στα βαθιά. Φτιάξαμε ένα παππού “μάπετ” με μηχανισμό στα μάτια που έκοβε κάτι σαλάμια και τέσσερα σαλάμια λουκάνικα μηχανικά που κουνιόντουσαν».
«Τώρα κάναμε κάτι πολύ πρωτοποριακά, αλλά δεν έχει βγει, είναι η ταινία της Ρηνιώς της Δραγασάκη το “Cosmic Candy” όπου ήταν να γίνουν ψηφιακά αλλά τους αποδείξαμε ότι δεν χρειαζόταν. Δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες ακόμα».
Ρούλης: «Θα γίνουν κάποια ψηφιακά αλλά όχι και τόσα πολλά».
Γιώργος: «Η εμπειρία στον Χάρι Πότερ ήταν από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έχω ζήσει. Τρομερή οργάνωση. Ήμασταν 70 οι βασικοί, κάθε ομάδα έκανε ένα πρόσωπο. Εγώ ο Ρούλης και μία βοηθός κάναμε ένα πρόσωπο μόνο, τη γυναίκα του Γουόρικ Ντέιβις, του νάνου που παίζει στα Star Wars. Αλλά είχαμε και χρόνο να δουλεύουμε και χωρίς να έχουμε κανένα πάνω από το κεφάλι μας. Οι συνθήκες ήταν φοβερές. Υπάρχει μία παιδεία σε αυτές τις παραγωγές. Εγώ το λέω, εάν δεν είχα δουλέψει στο “Χάρι Πότερ” και στους λυκάνθρωπους μπορεί και να μην μπορούσα να βγάλω εις πέρας το “Νησί”».
– Απαιτητική δουλειά λοιπόν το «Νησί»;
Γιώργος: «Ναι πολύ γιατί ξεκινήσαμε να φτιάξουμε μία τριακοσαριά κομμάτια πρόσθετα για τους λεπρούς και καταλήξαμε να φτιάξουμε 1.500. Αυτά ήταν κομμάτια σιλικόνης αλλά επειδή, πέρα από τους βασικούς ηθοποιούς, δεν ξέραμε ποιοι θα είναι οι κομπάρσοι, έπρεπε να βάλουμε τη φαντασία να δουλέψει. Τα είχαμε χωρίσει σε διάφορες κατηγορίες. Δηλαδή έκζεμα λεπτό, έκζεμα πιο χοντρό, σπυράκια, σταφύλια… και είχαμε φτιάξει εκατοντάδες καλουπάκια. Έπρεπε να φτιάχνεις 20-30 άτομα την ημέρα. Όταν είναι τόσα τα άτομα δεν μπορείς να κάνεις 3 ώρες μακιγιάζ σε ένα πρόσωπο».
Ρούλης: «Κολλάγαμε και οι δύο τα κομμάτια, στη συνέχεια έδινα τον δικό μου ηθοποιό στον Γιώργο για να τον βάψει και πήγαινε ρολόι. Την επόμενη μέρα είχαμε καινούρια καλούπια, ξεκινούσαμε από την αρχή. Είχαμε ένα ντοσιέ όπου τράβαγα φωτογραφίες τα πορτραίτα των ηθοποιών κι ένα δεύτερο ντοσιέ με τα χρώματα, τα κομμάτια, τα καλούπια κλπ για να θυμόμαστε και να τους κάνουμε ίδιους και την επόμενη μέρα. Οι λεπροί χάνουν τα φρύδια τους. Αυτό δεν μπορούσαμε να το κάνουμε σε όλους γιατί είχε πολλή δουλειά».
– Πώς το ξέρατε αυτό;
Γιώργος: «Κάναμε μελέτη. Πάντα διαβάζουμε πριν ξεκινήσουμε. Στα τέρατα εντάξει, θα χρησιμοποιήσεις τη φαντασία αλλά και πάλι πρέπει να είναι ανατομικά σωστά, πρέπει να λειτουργεί αυτό το πλάσμα. Δεν μπορείς να αρχίζεις να βάζεις κόκαλα ή φλέβες αυθαίρετα όπου να είναι».
«Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες φτιάξαμε 250 κομμάτια, κάναμε 25 φουστάνια που λύνονταν για τις κόρες. Και φτιάξαμε τα αρχαία ελληνικά κεφάλια».
– Τι χρειάζεται όμως για να γίνει σωστά αυτή η δουλειά;
Ρούλης: «Κοίτα όλοι νομίζουν ότι είναι μία εύκολη και καθαρή δουλειά. Δεν είναι. Έχει πολύ βρώμα αυτή η δουλειά. Χρειάζεται ένα ευρύ φάσμα τεχνογνωσίας, από πλευράς υλικών και τεχνικών. Πολλοί που συζητάμε βαριούνται να διαβάσουν. Επίσης πολλές κοπέλες που γνωρίσαμε στο μακιγιάζ στο “Χάρι Πότερ” δεν έβλεπαν ταινίες τρόμου. Πώς θα κάνεις εφέ άμα δεν βλέπεις ταινίες φαντασίας και τρόμου. Μιμούνται χωρίς να δουν το αυθεντικό πώς είναι».
Γιώργος: «Θέλει μεράκι, να είσαι και λίγο τρελός, να πεις θα το βάλω κάτω και θα το φτιάξω. Εμείς κλείσαμε 33 χρόνια. Δεν είναι εύκολο. Πολλές κοπέλες που κάνουν μακιγιάζ και τέτοια, αλλά σπίτι σου δεν μπορείς να τα κάνεις χρειάζεσαι εργαστήριο».
– Η τεχνολογία σας «τρώει» τη δουλειά;
Γιώργος: «Όταν βγήκε το “Jurrasic Park” τρέμανε όλοι οι δικοί μας και λέγανε ότι θα μας πάρει τη δουλειά ο υπολογιστής. Βλέπεις όμως τι γίνεται με το “Walking Dead” και το “Game of Thrones”… με το μακιγιάζ δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα έξω».
– Πληρώνεστε καλά;
Ρούλης: «Όχι, καμία καλλιτεχνική δουλειά δεν πληρώνεται καλά στην Ελλάδα. Τώρα με την κρίση έχουμε ρίξει και τις τιμές αλλά τα υλικά που φέρνουμε είναι πανάκριβα».
Γιώργος: «Και όχι μόνο αυτό. Μπορώ να βγάλω κάτι σε λίγες ώρες ή μία μέρα. Όλοι όμως βιάζονται τώρα και σου λένε το θέλω σε τρεις μέρες, και τους λέμε θέλουμε 15 μέρες να το φτιάξουμε. Έχουν χαθεί δουλειές έτσι. Εγώ δεν βάζω την υπογραφή μου σε πρόχειρη δουλειά».
– Πώς είναι η σχέση σας;
Γιώργος: «Καλή είναι. Δεν τσακωνόμαστε για δύο πράγματα. Για γυναίκες και λεφτά. Εάν τα έχεις λύσει αυτά, όλα καλά. Τσακωνόμαστε για την δουλειά. Πλακωνόμαστε για τη δουλειά. Είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες».
– Μπορείτε να κάτσετε να δειτε μια ταινία ή τα έχετε απομυθοποιήσει όλα;
Γιώργος: «Πιτσιρικάς, τα πρώτα χρόνια ήμουν πολύ αναλυτικός. Δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ ταινία. Τώρα αν δω κάτι καλό θα πω “ουάου” αλλά δεν θα το αναλύσω. Απολαμβάνω την ταινία και μετά μαθαίνω τι κάνανε. Υπάρχει βέβαια ένα κορεσμός τώρα στις ταινίας με εφέ, πάρε να έχεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν χρειάζεται τόσο πολύ. Αυτό που χρειάζεται είναι καλό σενάριο, καλοί ηθοποιοί, καλός σκηνοθέτης. Για αυτό και τώρα δεν βλέπω και πολλά blockbusters».
Ρούλης: «Εγώ δεν το βλέπω σαν δουλειά, είναι παιχνίδι. Απλώς έχει προχωρήσει το παιχνίδι μας. Τα παιδιά μου μεγαλώσανε εδώ μέσα. Δεν θέλουν να ασχοληθούν με αυτό. Από 4 χρονών κλωτσάγανε ψεύτικα κεφάλια στο πάτωμα. Ο μικρός έβλεπε από 11 χρονών το “Walking Dead”. Ρωτούσανε στο σχολείο τα παιδάκια τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου; Ο ένας έλεγε γιατρός, ο άλλος δικηγόρος, ο δικός μου έλεγε ο “μπαμπάς μου φτιάχνει τέρατα”. Παίρνανε τηλέφωνο οι δασκάλες και ρωτούσανε τι γίνεται;»
Γιώργος: «Δεν φοβόντουσαν. Έχουν φέρει και οι γονείς τα παιδιά τους που φοβούνται κι ένας πατέρας μου λέει “επιτέλους κοιμάται ήσυχος τα βράδια”. Αφήστε πόσες φορές μας έχει σταματήσει για έλεγχο η αστυνομία. Μία φορά γυρνούσαμε από ταινία από τις Πρέσπες, 4 η ώρα τα πρωί έξω από τα Μετέωρα. Μας σταματάνε αστυνομικοί, μας λένε “ανοίχτε το φορτηγάκι” τους λέμε “παιδιά πριν το ανοίξουμε υπάρχουν ένα σκασμό κομμένα κεφάλια πίσω, γυρνάμε από ταινία είμαστε κουρασμένοι”. Κι αυτοί πήραν τα κεφάλια και βγάζανε φωτογραφίες. Και φοβόμασταν μην περάσει αυτοκίνητο και δει τον αστυνομικό με το κομμένο κεφάλι».
«Άκου και ένα άλλο. Επειδή ερχόντουσαν τσούρμο τα παιδιά να δούνε τι κάνουμε, ήταν κι ένα σχολείο εδώ πιο πάνω, και δεν μας αφήνανε να δουλεύουμε, κάποια στιγμή έβγαλα έξω ένα ψόφιο σκύλο. Και το βλέπει ένας πιτσιρικάς, βλέπει κι εμάς από τα στόρια και πάει στους γονείς του και λέει “αυτοί εκεί μέσα θυσιάζουν ζώα. Είναι σατανιστές” Υπήρχε τότε και η ιστορία με τους σατανιστές που έπαιζε παντού. Ήρθαν οι γονείς έξαλλοι. Τους εξηγήσαμε ότι ο σκύλος θα έφευγε την επόμενη μέρα για γύρισμα».
Ρούλης: « Ή να είναι ανοιχτό το παράθυρο στο αμάξι και να σε παίρνουν τηλέφωνο και να συ λένε θέλουμε αίμα και να λες εσύ “πόσα λίτρα θες;” και να σε κοιτάνε οι οδηγοί των διπλανών αυτοκινήτων».
Οι αδελφοί Αλαχούζοι είναι απλοί και ακομπλεξάριστοι και ζηλεύουν ένα άριστο αποτέλεσμα.
Γιώργος: «Το “The Thing” του ’82 ήταν μία ταινία που θα θέλαμε πολύ να δουλέψουμε. Ακόμα στην απίστευτη μεταμόρφωση του Γκάρι Όλνταμ που κάνει τον Τσώρτσιλ, μου έπεσε το σαγόνι. Σήμερα το πρωί είδα τη γήρανση του Τζον Τραβόλτα που κάνει τον μαφιόζο τον Γκότι. Το μακιγιάζ το έκανε ο Μάικ Μαρίνο από τη Νέα Υόρκη που έχει κάνει και το “Black Swan”. Ένα τέρας θα το φτιάξεις, είναι εντυπωσιακό στο θεατή. Σε έναν τεχνικό η γήρανση είναι το σπουδαίο. Γιατί πρέπει να έχεις ένα ρεαλισμό. Τα ρεαλιστικά είναι τα πιο δύσκολα, γιατί είναι εξοικειωμένο το μάτι με ένα ηλικιωμένο».
Μετά το τέλος της κουβέντας μας, ζητήσαμε από τους αδελφούς Αλαχούζου να μας δείξουν πώς φτιάξανε τα σημάδια των λεπρών στην επιτυχημένη σειρά του Mega «Το Νησί» και εκείνοι πολύ πρόθυμα το έκαναν σε μία γρήγορη εκδοχή.
Χρησιμοποίησαν ένα μικρό επίθεμα σιλικόνης, το οποίο κολλά με ειδική ιατρική κόλλα στο δέρμα και μοιάζει με αληθινό. Κατόπιν το βάφουν από πάνω με ειδικά χρώματα, που είναι ανεξίτηλα και ακόμη και να πέσει ο ηθοποιός στη θάλασσα δεν σβήνουν και στη συνέχεια τα αφαιρούν οι ίδιοι με ειδικό ντεμακιγιάζ.
